چین با بیش از یک میلیارد نفر جمعیت تنوع بالای قومیتی داشته و با دارا بودن 56 (بقولی 55) قوم مختلف، همانند کشور ما، رنگین کمان قومی را جلوه‌گر است. از جمله این گروههای انسانی می‌توان به اقوام هان، هوئی، جوان، من، میائو، ای و مغول اشاره کرد. اینان قرنها در پهنه کشور چین تولید نسل و زندگی کرده و در کنار یکدیگر تاریخ و فرهنگ خویش را خلق نموده‌اند. شایان ذکر است در این کشور علاوه بر واژه قوم، از عنوان ملیت نیز درباره گروههای انسانی استفاده می‌شود.
در این بین هانها حدود 92 درصد کل جمعیت چین را شامل می‌شوند و مابقی اقلیت قومی محسوب می‌گردند. در میان اقلیتهای قومی دو گروه هوئی و من مشترکاً از زبان هان استفاده می‌کنند و بقیه زبان و لهجه‌های بومی و خاص خود را دارند. در ادامه اشاراتی گذرا به برخی از اقوام چینی خواهد شد.
قوم هان: گفته می‌شود نام اولیه آن ملیت «هوا شیا» بود که در منطقه مرکزی چین سکونت داشتند و در گذر زمان با دیگر اقوام درآمیختند. آنها را از دوره سلسله هان بدین نام خوانده‌اند.
قوم هوئی: بزرگترین جمعیت مسلمانان چین را تشکیل می‌دهند. منطقه خودمختار هوی نینگ شیا در شمال این کشور متعلق به آنها است هرچند در سایر مناطق نیز پراکنده‌اند. مدتهای طولانی در کنار هانها زندگی کرده و از زبان هان استفاده می‌کنند هرچند برخی از هوئی‌ها بر زبان فارسی و عربی نیز مسلط هستند. به دلیل نقش مهّم این قوم در توسعه و پیشرفت ووشو و همچنین دین، تاریخ و فرهنگ مشترک آنان با ایرانیان تلاش خواهد شد در قالب پست مستقلی بدانها پرداخته شود.
قوم اویغور: دومین اقلیت بزرگ مسلمان چین هستند. منطقه خودمختار و پهناور سین کیانگ (به معنای مرز جدید) یا همان ترکستان محل سکونت آنان است. برخی، اویغورهای ترک زبان را دارای تباری ایرانی می‌دانند زیرا می‌گویند که سرزمین آنها همان سغد قدیم بوده است. سرزمینی که گره خورده با اقوام آریایی سغد و سکا می‌باشد.
قوم منچو: در نقاط مختلف چین پراکنده‌اند البته شمار آنها در استانهای لیائو نینگ، جیلین و هیلونگ جیانگ بیش از سایر نواحی است. زبان آنها از زیرشاخه‌های زبانهای آلتایی محسوب می‌شود. امّا به دلیل اینکه در کنار هانها زندگی می‌کرده‌اند و ارتباطات نزدیک داشتند به زبان چینی هان نیز صحبت می‌کنند. گفته می‌شود جزو اقوام قدیمی چین بوده و بیش از دو هزار سال است در شمال شرقی آن دیار زندگی می‌کنند. اینان سلسله چینگ را که آخرین دودمان پادشاهی آن سامان بود را بنیان نهادند.
قوم جوانگ: می‌گویند بزرگترین اقلیت قومی چین هستند که بیشتر در منطقه خودمختار گوانگ‌شی در جنوب چین سکونت دارند. دارای زبان متعلق بخود می‌باشند که از زیرشاخه‌های زبانهای چینی و تبتی است. تاریخ دیرینه‌ای داشته و از هزاران سال پیش ساکنان آن سرزمین بوده‌اند. بیشتر به کشاورزی و کاشت برنج مشغولند. به آوازخوانی علاقمند بوده و پارچه‌های ابریشمی معروفی را بعنوان هنرهای دستی به جامعه معرفی کرده‌اند.
قوم میائو: بیشتر در مناطق جنوب کشور و استانهای یون‌نان، سی‌چوآن، گوانگ‌دونگ و منطقه خودمختار گوانگ‌شی زندگی می‌کنند. جزو قدیمی‌ترین اقوام چین هستند. گفته می‌شود یادداشت‌هایی چهار هزار ساله درباره آنها وجود دارد. بطور عمده به کشت برنج، دانه‌های روغنی و گیاهان دارویی مشغولند.
قوم ای: بیشتر در منطقه خودمختار گوانگ‌شی و استانهای یون‌نان، سیچوان و گوی‌جو سکونت دارند. گفته می‌شود 2000 سال پیش یک قبیله شمالی بنام «دی چیان» به جنوب چین مهاجرت کرده و با اقوام محلی درآمیخته و در نتیجه یک ملیت جدید بنام ای شکل گرفته است.
قوم تبت: در منطقه خودمختار تبت و همچنین استانهای گانسو، چینگ‌های، سیچوان و یون‌نان سکونت دارند. دین غالب آنها بودایی است هرچند اقلیت مسلمان و مسیحی نیز دارند. بودیسم تبتی بر هنر، نمایش و معماری این قوم تأثیرگذار بوده، از سوی دیگر طبیعت کوهستانی و خشن تبت فرهنگ طبی و غذایی خاص مردمان آن دیار را موجب شده است. در ارتباط با هنر رزمی ووشو می‌توان اشاره کرد که بیان شده ژنتیک تبتی‌ها متناسب با زندگی در مناطق مرتفع قابلیت‌های اکسیژنی و تنفسی بالایی را ارائه می‌دهد. در واقع مردمانی چون تبتی‌ها زمینه ژنتیکی مساعدی برای فعالیتهای ورزشی دارند. چنانچه گفته می‌شود امروزه یکی از راههای افزایش توانایی ورزشکاران، برپایی اردوها و کمپهای ورزشی در نواحی کوهستانی و بلند است.
قوم مغول: بطور عمده در منطقه خودمختار مغولستان داخلی و سین کیانگ و همچنین استانهای لیائو نینگ و گانسو زندگی می‌کنند. زبان مغولی زیرمجموعه زبانهای آلتایی است. با ظهور «تی مو جن» (چنگیزخان) کشور مغولستان در شمال چین تأسیس شد و مغولها یک ملیت نیرومند و با ثبات را ارائه دادند. آنها در ادامه با کشورگشایی توانستند سلسله یوان را در چین بر سرکار آورند. بیشتر مغولها معتقد به مذهب لاما (شعبه‌ای از دین بودا) هستند. می‌گویند مغولها در زمینه‌های نظامی، سیاسی، اقتصادی، ادبی و هنری، پزشکی و تقویم سهم شایانی در تاریخ و فرهنگ چین داشتند.
همانطور که اشاره شد در کشور چین اقلیتهای دیگری نیز هستند که جمعیت کمی را در بر می‌گیرند مانند: آچانگ، جی‌نو، لوبا، ار لون چون و غیره. قابل ذکر است در این بین ده اقلیت مسلمان وجود دارند شامل: هوئی و اویغور (بدانها اشاره شد)، دونگ شیانگ، بونان، سالار، تاجیک، تاتار، قزاق، ازبک و قرقیز